FELINOTERAPIA

Nika poruszyła temat dla mnie bardzo bliski,dokładnie chodzi mi FELINOTERAPIĘ

Mam tu bardzo ciekawy artykył:

Też ostatnio gdzieś czytalam o felinoterapii.
No cóż, zgadzam się, że głaskanie mruczadła daje ukojenie dla poszarpanych nerwów.

Mozna zarejestrowac swego kota jako pracujacego terapeute, widzialam cos takiego u sasiadow zza poludniowej granicy, jak by ktos byl zainteresowany, poszukam adresu [link widoczny dla zalogowanych]
Wtedy jest to faktyczna "praca" = jezdzi sie z kotem np do chorych, do szpitali, do domow dziecka itp - na zamowienie. Taki kot musi posiadac predyspozycje (np nie bac sie nowych ludzi, halasow, sytuacji itp) oraz byc bardzo ufny i przytulasny do wszystkich.

Tak,tak słyszałam o tym.Ariel nadawała by się w 100% Ya winkles

A Bonifacy nie, bo nie lubi obcych.
Idzie sobie na pięterko i ma wtedy stosunek obojetny do świata.
Poza tym swoja kocią milość obecnie przelał w 80% na Filemona.

Kurcze, fantastyczna rzecz taka felinoterapia, tylko ze kot musi byc wyjatkowo specyficzny. Duende sie na przyklad nie nadaje, bo nie lubi obcych a mruczy wlasciwie tylko w moim towarzystwie... A poza tym nie lubi siedziec na kolankach (chociaz bywaja wyjatkowe wieczory:)) Juz za to Lolo bylby dobrym terapeuta - lubi wszystko i wszystkich, jak tylko powie mu sie dwa mile slowa i podrapie za uszkiem, to juz lezy na pleckach i mruczy jak kawiareczka. Ale obawiam sie, ze takich kotow jest mniej (juz patrzac po moich doswiadczeniach tak wyglada) niz takich, ktore najbardziej lubia swojego pana i tylko swojego pana.
Myslalam ostatnio o felinoterapii w kontekscie dogoterapii. Nie doszlam do zadnych wnioskow, bo w koncu kazdy lubi co innego i w przypadku, gdzie pacjent panicznie boi sie psow, felinoterapia jest najlepszym rozwiazaniem. Ale ogolem wydaje mi sie, ze psy sa latwiejesze w pomaganiu ludziom. Latwiej je wyszkolic i utzrymac ich emocje i odruchy na wodzy. U kotka trzeba liczyc na jego niesamowity instynkt i wyczucie. Co myslicie?

Polecam Wam wspaniałą książkę- Terapie z udziałem zwierząt wspomagające rehabilitację osób niepełnosprawnych .Specjaliści różnych dziedzin przekazują czytelnikowi swój punkt widzenia na terapię ze zwierzętami, a także dzielą się własnymi doświadczeniami. Autorzy przybliżają czytelnikowi poszczególne rodzaje terapii, a także możliwości jakie niesie ze sobą stosowanie wybranych zwierząt w procesie terapeutycznym.

Sama niewiem jakie zwierzątko sie lepiej do tego nadaje.Czasami jest tak że Felinoterapia odnosi skutki w przypadku dzieci, które pozostały obojętne na dogoterapię i odwrotnie.

Idealny kot terapeuta:

a) musi mieć co najmniej rok. To daje możliwość sprawdzenia czy zwierzę jest odpowiednio zsocjalizowanie. Poza tym dopiero po ukończeniu roku układ odpornościowy kotka jest na tyle rozwinięty, że nie dopuści do zakażenia szpitalnymi zarazkami.

b) musi mieć aktualne szczepienia i świadectwo zdrowia

c) wykazuje typowe dla kota zachowania

d) jest przyzwyczajony do różnych sytuacji takich jak obecność psa, tłum, hałas. To daje pewność, że gdy podobna sytuacja zdarzy się w placówce odwiedzanej, kot nie wystraszy się, nie wyskoczy nagle i nie podrapie osoby, która trzyma go aktualnie na ręce.

e) Nie boi się podróży samochodem i innymi środkami lokomocji

f) Pozwala brać się na ręce i pieścić osobom obcym

Jak wychować kota na terapeutę?

- Od pierwszych dni przyzwyczajaj go do dużej ilości osób - zapraszaj do domu znajomych, gdy wychodzisz bierz kota ze sobą, nich znajomi głaszczą go i karmią, to sprawi, że zwierzę nabierze zaufania do obcych osób i nie będzie reagowało na nie agresywnie.
- Zapoznaj go z szeleczkami i smyczą. Zacznij od szelek, gdy kot będzie biegał w nich swobodnie spróbuj zapiąć lekką smycz. Nagradzaj go smakołykami lub zachęcaj zabawą. Z twoją cierpliwością i miłością na pewno szybko przyzwyczai się do nowego ubranka
- Przyzwyczajaj go do regularnego czesania i innych zabiegów pielęgnacyjnych - kot terapeuta musi być niezwykle zadbany
- Podróżuj z kotem samochodem, autobusem, tramwajem by zwierze było przyzwyczajone do sytuacji, mogących mieć miejsce w podróży. Przyzwyczajony do warkotu silnika kot nie będzie zestresowany gdy będzie przewożony na zajęcia w ośrodkach
- Prowadź skrupulatnie książeczkę zdrowia, pilnuj terminów szczepień i regularnych wizyt kontrolnych u weterynarza
- Przyzwyczajaj swojego ulubieńca do różnych typowych sytuacji - upadający przedmiot, pukanie i dzwonienie drzwi, hałas

Z moich wszystkich kotów najbardziej nadaje się do felinoterapii...oczywiście GUCIO Heart

Jak tylko spełni swoją życiową misję ( reproduktora) to wtedy mogę przeznaczyć go na kociego terapeutę.
Jesli ktoś z was będzie chciał na poważnie zająć się felinoterapią to otrzyma GUCIA

Ostatnio zmieniony przez nika dnia Pią 23:10, 08 Gru 2006, w całości zmieniany 1 raz

Powiem wam, że dawno, dawno temu sama wymyśliłam, że będę mieć hodowlę do której będę zapraszać niepełnosprawne dzieci żeby mogły poobcować z kotkami. Tylko, że miałam też mieć dom z ogrodem... Ale co się odwlecze, to nie uciecze. Jak nie ja, to może Kasia kiedyś to zrealizuje.

Ewuniu,marzenia się spełniają Ya winkles

Muszę zapolować na tą książkę Rolling eyes

W sumie nie wiadomo, które z przedstawionych zwierzaczków spełniają
najlepiej swoja rolę..... pewnie zalezy to od inwidualnych potrzeb osoby leczonej.
U nas pewnie wszystko się sprawdza, tylko nie ma delfinków

Niedaleko mojego domu jest taki dom dla starszych ludzi.
Mieszkańców tam jest około 25-30 osób. na podwórku maja całe stadko kotków,
dwa dogi ( wieeeelkie !) i dobermana. Porócz tego obok jest taka mała stadnina koni, maja może z dziesięć różnych koników. Ale starsi ludzie nie bardzo sa zwierzakami zainteresowani. No, może trochę kotkami, bo własnie sa maluchy (chyba 3) i cieszą oko.

Kot stępa bezszelestnie, lubi być głaskany i uchodzi za bardzo czystego. Jest zwierzęciem odpowiednim zwłaszcza dla ludzi starszych, gdyż - jak żadne inne zwierzę domowe - dostosowuje się do swego ludzkiego współlokatora. Po przejściu na emeryturę opieka nad kotem stanowi zajęcie całkiem sensowne. Kot jest żywą istotą, za którą ponosi się odpowiedzialność; wnosi do domu rozrywkę i radość oraz pociesz w smutku. Jego obecność może pomóc przezwyciężyć utratę ukochanego człowieka; nie zastąpi wprawdzie partnera, lecz stanowi pociechę i oparcie w chwilach bólu i samotności. Poza tym daje ważny impuls do spędzania dnia według ustalonego planu. Zakupy, karmienia, sprzątanie i stałe utarczki z kocim lokatorem są po prostu niezastąpione. Starszy człowiek nie może sobie wówczas pozwolić na apatię. Kotem trzeba się zajmować regularnie i punktualnie. Jeśli więc ktoś odżywia swoje zwierzę zdrowo, przy okazji zajmuje się również kwestią własnego zdrowego odżywiania. Dla osoby starszej kot jest często sprzymierzeńcem w walce z samotnością. Właśnie zaś ludzie w starszym wieku promieniują owym spokojem, który koty szczególnie lubią, są bardziej obowiązkowi i wiedzą, czego kotu potrzeba. Również kot swym nieomylnym instynktem wyczuwa, kiedy jego właściciel nie czuje się najlepiej. Ociera się wówczas o jego nogi przytula, rozmawia z nim miaucząc i bawiąc się skłania go znowu do śmiechu. Do tego dochodzi bezpośredni wpływ na zdrowie człowieka. Lekarze cenią kontakt starszych pacjentów z kotami, gdyż działają one uspokajająco na ciśnienie tętnicze, a tym samym na ogólne samopoczucie właściciela. Ponadto głaszcząc kota człowiek odreaguje na stres. Na szczęście odkrywają to coraz częściej zarządzający domami spokojnej starości i obecnie w niektórych spośród nich wolno już seniorom mieszkać razem ze swym czworonożnym, często wieloletnim przyjacielem. Zwłaszcza kotu, który nigdy dotąd nie opuszczał mieszkania, taka przeprowadzka nie sprawia większej różnicy, a jest on idealnym towarzyszem człowieka u schyłku jego życia. Trzeba jednak pomyśleć również o tym, co się stanie z kotem później, gdy będzie już po wszystkim: kto będzie się o niego troszczył, gdyż również on ma prawo do godnego schyłku życia