:)

	natitasha napisał:
	Nie ma sprawy już się robi, a gdyby ten który wybiorę teraz również był dla kogoś problemem to proszę pisać

To miłe ,że akurat mój Geniusz Ci sie spodobał ....niestety jeśli chodzi o posługiwanie się avatarkiem to również musze prosić Cię o jego usunięcie.
Ustrzeliłaś go na innym forum ..gdzie cały czas posługuję sie nim...to niewłaściwe, żeby avatarek mojego kota był pod cudzym nickiem .

Tym razem avatar zupełnie z innej beczki, bezpieczniej, bo kotek zawsze czyjś Wesoly

też ładny... avatar Mruga

Witamy i my

witam na forum i zazdroszcze powołania weterynaryjnego, od zawsze chciałam pracować ze zwierzętami ale posłano mnie do szkoły ekonomicznej, bo 15 lat temu był to bardziej opłacalny zawód... księgowa itp.
Na swojego pierwszego ragusia zbierałam pół roku a pracuję (mam jeszcze dwoje dzieci), na drugiego już mąż się dołożył i starsza córcia i babcie Wesoly

wszyscy zakochani w pierwszej więc było łatwiej. Życzę wytrwałości i pozdrawiam serdecznie

Witam , powitanie trochę spóźnione, ale lepiej teraz niż wcale Ya winkles

mamaroksany napisał:

witam na forum i zazdroszcze powołania weterynaryjnego, od zawsze chciałam pracować ze zwierzętami ale posłano mnie do szkoły ekonomicznej, bo 15 lat temu był to bardziej opłacalny zawód... księgowa itp.
Na swojego pierwszego ragusia zbierałam pół roku a pracuję (mam jeszcze dwoje dzieci), na drugiego już mąż się dołożył i starsza córcia i babcie Wesoly

wszyscy zakochani w pierwszej więc było łatwiej. Życzę wytrwałości i pozdrawiam serdecznie

Jeśli chodzi o powołanie to mam je od dziecka i zawsze się otaczałam się zwierzętami bezdomnymi lub też nie. Mogłam iść do liceum, lecz wybrałam trudniejszą drogę. Czy się opłacało? Okaże się pewnie za parę lat. Wszystko zanosi się na to, że moje ragdollowe plany przesuną się z przyszłego roku na za 2 lata W mur

, stypendia na UG są niższe niż planowałam, zostaje mi więc przykładać się podwójnie i zgarnąć te naukowe, ale to dopiero po pierwszym roku no i wtedy cały proces zbierania pieniędzy puścić w prawdziwy ruch. Zawsze jest jeszcze szansa na przyszłoroczną pracę, może w Anglii lub gdzieś gdzie w miarę dobrze płacą. W to wszystko muszę jeszcze wpleść staż weterynaryjny, który muszę odbyć, żeby mój dyplom się liczył.
Rodzina jak na razie nie specjalnie mnie dopinguje. Mama jak się dowiedziała ile kosztuje taka przyjemność powiedziała, że wolałaby wydać to na ubrania albo samochód, bo mam prawo jazdy a w ogóle nie jeżdżę. Ja jej na to, że samochodu nie potrzebuje do życia a kota tak. No cóż...całej dyskusji nie będę przytaczać. Tata wie, że snuję takie plany, ale niespecjalnie wierzy, że mi się uda. Bracia, ucieszyliby się z futrzastego, ale tak samo by się cieszyli z dachowca

. Jedno jest pewne mój zapał nie wygaśnie, oj nie. Jestem stała w uczuciach

, a im częściej czytam to forum i im więcej tematów dosłownie pochłaniam tym bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że warto.

Nic się nie martw, marzenia sie spełniają, tylko trzeba mocno, mocno wierzyć Rolling eyes

Może i na kociaczka długo trzeba będzie czekać, ale naprawdę warto.
Albo na toszke starszego z adopcji, też fajnie, przynajmniej juz ma ukształtowany charakter.
A maluchem zawsze mozna się dokocic.

Szkoda, że rodzina Cię nie dopinguje, to zawsze daja "kopa".
Przynajmniej tu na forum trzymamy za Ciebie kciuki

Dziękuję za te kciuki, już czuje, że pomagają Wesoly

. Ja jestem jak najbardziej za adopcją, ale nie chcę nawet próbować się starać o takiego kota jeżeli wiem, że w tym roku szkolnym/akademickim na 100 % nie mogę sobie pozwolić na posiadanie kota. Może w przyszłym roku, ale muszę być przekonana, że kot będzie miał u mnie tak dobrze jak tylko może, w innym przypadku nie chciałabym mu wyrządzić "krzywdy" tym, że nie będę mogła mu kupić jakiegoś smakołyka extra czy czegoś podobnego. No i chęci nie wystarczają, jak już jest jakiś kotek do adopcji to jest na niego cała masa chętnych, a przekonanie hodowcy, że jesteś najlepszą opcją dla jego kochanego futrzastego nie jest proste ( zwłaszcza jak konkurują z tobą rodziny z super domem itp.)

. Uzbrajam się w cierpliwość, zapieram z całych sił ii jestem gotowa do walki Ya winkles

. Rodzina nie wspiera, ale zaczynam zauważać u mamy coraz lepsze nastawienie na nowego członka rodziny. Kiedy tylko mogę opowiadam jej mnóstwo ciekawych informacji i pokazuje kociaki z różnych hodowli. Jeżeli chodzi o tatę nie wspiera mnie, ale znam go i wiem, że jak mały (lub też duży) będzie w domu to pierwszy będzie zabiegał o głaskanie

. Tak samo było jak parę ładnych lat temu kupiłam szczura, na początku wszyscy się wręcz brzydzili, a jak ją wychowałam to aż stali w kolejkach do głaskania. No i opowiadali wszystkim w koło jaki nasz szczur mądry, bo przybiega na zawołanie i chodzi koło nogi jak pies

.

Ostatnio zmieniony przez natitasha dnia Sob 20:17, 18 Lip 2009, w całości zmieniany 2 razy

Poczekaj na odpowiedni czas i wtedy dopiero kitek z Tobą zamieszka.
Nic na siłę i nic nie od razu.
Wiadomo, że trzeba się odpowiednio przygotować, też finansowo.